Nie bądź zielony w temacie mutyzmu!

PSYCHOLOG

„Milczenie spowodowane brakiem mowy nigdy nie jest złotem. Wszyscy mamy potrzebę porozumiewania się i kontaktowania ze sobą nawzajem – nie tylko jednym sposobem, lecz na wszystkie możliwe sposoby. Jest to podstawowa ludzka potrzeba, podstawowe ludzkie prawo. Co więcej, jest to podstawowa ludzka siła.”

Williams

Zaburzenie zostało opisane po raz pierwszy w 1877 przez niemieckiego lekarza Kussmaula i nazwane „aphasia volentaria”, czyli afazja dobrowolna. Nazwa ta sugerowała błędnie, że dzieci z tym zaburzeniem świadomie wybierają ciszę. W 1934 r. angielski lekarz Tramer opisał kilka przypadków niemówiących dzieci i wprowadził termin „elective mutism” – mutyzm planowany, nadal błędnie rozumiano to zaburzenie. Dopiero w roku 1994 w amerykańskiej klasyfikacji zaburzeń psychicznych (DSM IV) wprowadzono właściwszy termin mutyzm selektywny, zwany również wybiórczy, najtrafniej odzwierciedlający specyfikę tego zaburzenia.

CZYM JEST MUTYZM WYBIÓRCZY?

Mutyzm wybiórczy (selektywny) jest zaburzeniem wieku dziecięcego (pierwsze objawy pojawiają się zwykle przed piątym rokiem życia) wyróżniającym się stałą niemożnością mówienia w wybranych sytuacjach społecznych (w których mówienie jest oczekiwane, na przykład w szkole), podczas gdy poza nimi komunikuje się zupełnie poprawnie. U większości dzieci mutyzm wybiórczy diagnozuje się właśnie pomiędzy trzecim a piątym rokiem życia. Czas jego trwania musi być dłuższy niż jeden miesiąc i nie można go wyjaśnić poprzez zaburzenia komunikacji (na przykład jąkanie), całościowe zaburzenia rozwoju (autyzm) czy zaburzenia psychotyczne (schizofrenia). Milczenie nie jest więc spowodowane zaburzeniem mowy, nieznajomością języka ani nieumiejętnością komunikowania się.

Pamiętaj! Milczenie dziecka nie wynika z uporu, manipulacji czy osobistej niechęci dziecka do Ciebie, ale jest spowodowane silnym lękiem. Każde dziecko z mutyzmem wybiórczym pragnie mówić!

Z mutyzmu wybiórczego się nie wyrasta, ale trzeba nad nim pracować! Dzieci z mutyzmem wybiórczym często mają inne zaburzenia lękowe. Często są w normie intelektualnej. Pozostawione bez pomocy są narażone na fobię społeczną, izolację i depresję. Wczesna diagnoza i odpowiednio podjęta terapia mogą przyczynić się do szybszej poprawy funkcjonowania dziecka. Dlatego ważne jest aby nauczyciele, lekarze rodzinni baczniej przyglądali się dzieciom nieśmiałym i małomównym.

Charakterystyczne cechy

W sytuacjach stresowych dzieci z mutyzmem wybiórczym często:

  • mogą mieć problem z nawiązaniem kontaktu wzrokowego
  • nie uśmiechają się, mają „kamienną twarz”, nie zdradzającą żadnych emocji
  • trudno jest im powiedzieć „cześć”, „do widzenia”, „dziękuję”
  • wydaje się, że są niekulturalne, ale nie robią tego celowo
  • czują duży niepokój, gdy są zmuszane do mówienia
  • mogą ssać palce, obgryzać paznokcie, dotykać włosy lub gryźć rękaw bluzki
  • mogą być nadwrażliwe na dotyk, zapach, dźwięki z otoczenia lub tłum ludzi
  • mają niskie poczucie własnej wartości
  • mogą być perfekcjonistami
  • nie lubią zmian, szczególnie tych które są zaskoczeniem
  • nie lubią być w centrum uwagi

Jak zachować się w obecności dziecka, które mówi mało lub milczy?

  • Nie zmuszaj dziecka do mówienia i nie zawstydzaj, jeśli nie jest w stanie rozmawiać w danej chwili
  • Traktuj dziecko tak samo jak inne dzieci – nie skupiaj na nim swojej uwagi
  • Nie karz dziecka za brak mowy, nie bądź sfrustrowany, jeśli dziecko nie mówi
  • Nie zadawaj otwartych pytań, zmień je na pytania zamknięte tak aby dziecko mogło kiwnąć głową tak lub nie
  • Postaraj się unikać kontaktu wzrokowego
  • Jeśli dziecko się odezwie – ukryj swoje zdziwienie. Zachowuj się normalnie

 

Magdalena Chodubska

Źródło: mutyzm.org.pl

 

 331 total views,  1 views today

Może Ci się spodobać