Społeczny i prawny obowiązek reagowania na
demoralizację i przestępczość nieletnich.

Ustawa o postępowaniu w sprawach nieletnich z dnia 26 października 1982r. w art. 4 przewiduje:

§ 1 Każdy, kto stwierdzi istnienie okoliczności świadczących o demoralizacji
nieletniego, w szczególności naruszanie zasad współżycia społecznego,
popełnienie czynu zabronionego, systematyczne uchylanie się od
obowiązku szkolnego lub kształcenia zawodowego, używanie alkoholu lub
innych środków w celu wprowadzenia się w stan odurzenia, uprawianie
nierządu, włóczęgostwo, udział w grupach przestępczych, ma społeczny
obowiązek odpowiedniego przeciwdziałania temu, a przede wszystkim
zawiadomienia o tym rodziców lub opiekuna prawnego, szkoły, sądu rodzinnego, Policji lub innego właściwego organu.

§ 2. Każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu czynu karalnego przez nieletniego,
ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym sąd rodzinny lub Policję.
Niewywiązanie się z tych obowiązków nie przewiduje żadnych sankcji
prawnych, lecz jedynie sankcje moralne. Celem zawiadomienia jest podjęcie
właściwych czynności przeciwdziałających demoralizacji. Osoba
zawiadamiająca ma prawo do samodzielnych działań zapobiegawczych,
np. zwrócenia nieletniemu uwagi, przeszkodzenie w dokonaniu czynu karalnego, przeszkodzenie w ucieczce.

§ 3. Instytucje państwowe i organizacje społeczne, które w związku ze swą
działalnością dowiedziały się o popełnieniu przez nieletniego czynu karalnego,
ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym sąd
rodzinny lub Policję oraz przedsięwziąć czynności niecierpiące zwłoki, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów popełnienia czynu.

                                                                                                     Pedagog szkolny Agata Wojnowska